Sommige dingen waar ik als kind over kon dagdromen die ik ging doen als ik volwassen zou zijn, zijn lang niet zo leuk als ze toen leken. Andere dingen die ik vroeger wenste later te doen, werken dan weer wel. En dan zijn er nog de wensen die onverwacht uitkomen. Zo had Mary Poppins een tas (van tapijt!) waar idioot veel uit kwam. Een hele kapstok. Een plant. Een bodemloze tas vol moois. Nou, dat heb ik nu dus ook ongeveer. Mijn lievelingsrugzak die ik al zeventien jaar als mijn trouwe kompaan op avonturen zie, is namelijk stuk. Dat wil zeggen, er zitten na jaren intensief gebruik allerlei gaten in de voering, waardoor er weleens spullen verdwijnen tussen de voering en de buitenkant van de tas, die dan lastig terug zijn te vinden. Het mooie is dat ik op onverwachte ogenblikken soms ineens weer iets tegen kom. Een pakje tissues, een pen. Dingen die je niet echt mist, maar toch handig zijn.
Al jaren zeg ik dat ik echt eens een nieuwe tas nodig heb. En ik heb ook serieus gezocht naar een vervangend exemplaar. Maar vind er maar eens eentje als je al zo lang tevreden bent met degene die je hebt. Die tas in mijn kameraad. We hebben samen veel meegemaakt. Ik heb er al over nagedacht hoe ik ‘m dan weg moet doen. Gewoon in de prullenbak gooien zou me zwaar vallen. Liever zou ik de tas bij een textielpunt inleveren. Alleen moet ik nog steeds uitzoeken waar die zijn en of spullen die stuk zijn juist wel of niet in zo’n container thuishoren. Ik stel het graag nog even uit.
Het mooie hieraan, vind ik, is dat ik blijkbaar helemaal geen nieuwe tas nodig had al die jaren. Want ook al zijn de gaten die inmiddels ook in de onderkant van de tas beginnen te komen wat verontrustend, al die jaren dat ik dacht een nieuwe tas nodig te hebben, is hij nog prima meegegaan. En dat geldt denk ik wel voor meer dingen. Toen ik nog vaak bij fast fashion ketens kocht, ging ik wel vaker dingen kopen omdat ik ze dacht nodig te hebben. Omdat m’n spijkerbroeken dun werden en ik bang was eruit te scheuren. Een tweede of derde sporttopje omdat het fijn was dat ik ze vaak kon afwisselen en ik wilde nu eenmaal vaker gaan sporten. Schoenen omdat er een beginnend gat zat in zat. En dan kocht ik snel iets goedkoops omdat het nodig was waar ik vervolgens soms heel blij mee was maar erg vaak ook niet. Het voelde als een tijdelijk oplossing, even snel mijn probleem opgelost, maar vaak waren dit niet de spullen waar ik verzot op zou raken. Net niet de juiste broek, maar wel snel in huis en goedkoop. Net niet een goeie sportbeha maar voor nu wel oké. Toen ik steeds vaker bij duurzamere merken ging kijken, en daardoor selectiever spullen uitzocht, kwam ik erachter dat ik niet zoveel nodig heb. Toen ik dacht een spijkerbroek nodig te hebben maar die mooie duurzame spijkerbroek even te duur was en ik ook liever even erover wilde nadenken in plaats van even snel iets te kopen, droeg ik weer wat vaker een zomerbroek met een thermolegging eronder, bijvoorbeeld. En omdat ik nog niet een fijne winterjas heb gevonden die op een mooie manier geproduceerd is en bij me past – en oké, ook omdat deze vrij duur zijn en ik niet zo goed dúrf te kiezen, want ik wil er wel erg lang mee gaan doen – draag ik vaker een oude coltrui die van mijn moeder is geweest, wat samen met de jas die ik vaak in de herfst draag ook vrij lang nog prima is.
Ik ben anders naar mijn kast gaan kijken. Er zit veel in dat ik prima op een andere manier kan dragen, om zo niet het gevoel te hebben dat ik iets nodig heb. Het leuke is dat “nodig hebben”, is vervangen door willen. Ik koop nu eerder een broek omdat ik die graag wil, niet omdat ik die nodig heb. Ik heb ook graag een extra broek erbij, maar omdat nodig hebben vervangen is door willen, neem ik nu meer de tijd en ben ik veel selectiever. Is dit echt een broek die bij me past? Vind ik ‘m mooi, ook op de lange termijn, of zou het een impulsaankoop zijn? Is het materiaal stevig, is het mooi gemaakt? En een broek die ik op die manier koop, daar heb ik zoveel meer plezier van. Niet dat dit altijd zo gaat, ik ben vrij impulsief van aard en soms valt iets na een tijdje dragen toch wat tegen, maar over het algemeen ben ik wel echt blijer met wat ik heb. En als ik toch het gevoel heb dat ik wat nodig heb, grabbel ik gewoon even in mijn Mary Poppins tas en laat me verassen door wat daar weer uit komt.